bomentijd

De bladeren van de boom ruisen zacht in weer en wind


Speciale Bomen
Foto's
Bomen Momenten
Bomen Horoscoop
Bedankt
 
 

Bomen Links
opent in een nieuw venster

https://www.lfi.ch/index-en.php \ http://www.bomeninfo.nl/ http://www.stemderbomen.nl/
https://oldtrees.hosting.nyu.edu/ http://www.sonic.net/bristlecone/ http://www.marcelkoggel.nl/
https://www.arbres.org//http://www.monumentaltrees.com/ https://www.ancientandsacredtrees.org/
https://www.bomenstichting.nl/ https://www.monumentaltrees.com/nl/records/ https://www.deboomvanhetjaar.nl/
http://www.belgiumview.com/tl1main/ https://maps.amsterdam.nl/bomen
https://www.allesopeenrij.nl/kennis/natuur/de-10-oudste-bomen-van-nederland/
https://dennisrijnvis.nl/wat-is-de-oudste-boom-van-nederland/ http://www.rmtrr.org/oldlist.htm
https://bostochten.nl/ https://www.baumkunde.de/ https://www.ancient-yew.org/


“Bomen zijn heilig. Wie weet hoe hij met hen moet praten, wie weet hoe hij naar hen moet luisteren, kan de waarheid leren. "
- Hermann Hesse, schrijver, dichter en schilder


"Iedereen die denkt dat gevallen bladeren dood zijn, heeft ze nog nooit zien dansen op een winderige dag."
- Shira Tamir, schrijver


“Een boom die zo hard wil groeien dat hij zijn wortels uit de aarde trekt, zweeft niet ten hemel, maar valt om.”
- Harry Mulisch, schrijver

Een dikke boom begint als een teer twijgje. Een bergbeklimming begint met een stapje 

Lao Tse


Onder hele hoge bomen
In een groot kabouterbos
Staat een lief en aardig huisje
Zomaar midden op het mos

‘k Zou er best in willen wonen
Maar ik ben al veel te groot
‘t Is gebouwd voor de kabouters
Met hun jas en mutsje rood 

(deel oud kinderliedje)



“Een natie die zijn bodem vernietigt, vernietigt zichzelf. Bossen zijn de longen van ons land, zuiveren de lucht en geven onze mensen nieuwe kracht.”
- Franklin D. Roosevelt, voormalig president van U.S.A.


“In dat gedicht wilde ik de liefde vergelijken met het soort licht dat je vlak na zonsondergang soms tegen de bomen ziet hangen: van dat toverachtige licht. Dat is het licht, dat in iemand zit die van iemand anders houdt.”
- Harry Mulisch, schrijver

De bomen die je ziet tijdens een wandeling door het platteland, onthullen veel over de ziel van die plek. Een cultuur is niet beter dan zijn bossen.”
- W.H. Auden, dichter en literatuurcriticus

“Ouderdom verfraait alles: het heeft het effect van een ondergaande zon schijnend op prachtige bomen in oktober.”
- Maurice Chapelan, journalist

“Finland is officieel het gelukkigste land ter wereld. Het bestaat ook voor 75 procent uit bos. Ik denk dat daar een verband tussen bestaat."
- Matt Haig, journalist en schrijver

Als je door de bomen het bos niet meer ziet,
ben je wellicht niet goed
geworteld.

Peter Gerritsen

Als de bladeren vallen,
laten de
bomen hun
kern weer zien.

Peter Gerritsen

Bomen over struiken,
kun je het beste op de
heide.

Peter Gerritsen


Bomen zijn als mensen, ze wachten tot je weer eens langs komt.
Toon Hermans

Dat mijn leven zal mogen zijn als een grote gastvrije boom, en dat vele vermoeide zoekers rust in mij mogen vinden.
John Henry Jowett


“Liefde moet zijn als een boom, met zijn wortels diep in de aarde, maar met zijn takken uitgestrekt naar de hemel.”
- Bertrand Russell, filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur


Het spreekt de zilveren maan in de tijd van mei door de bloeiende kersenboom, wiens bloesems in de zomer tot vruchten rijpen:

"O mens, verander zoals de plant het onderliggende in het bovenliggende, reinig de driften, word rijp en oogst levensvruchten."

Er is altijd muziek tussen de bomen in de tuin, maar onze harten moeten heel stil zijn om het te kunnen horen.
Minnie Aumonnier

Een dwaas ziet niet dezelfde boom die een wijze ziet.
William Blake

De godvruchtige mens is als een boom, geplant aan waterstromen, die zijn vrucht geeft op zijn tijd, welks geloof niet verwelkt; – al wat hij onderneemt, gelukt.
Bijbel, Psalm 1:3

Zo brengt iedere goede boom goede vruchten voort, maar de slechte boom brengt slechte vruchten voort. Een goede boom kan geen slechte vruchten dragen, of een slechte boom goede vruchten dragen. Iedere boom, die geen goede vrucht voortbrengt, wordt uitgehouwen en in het vuur geworpen.
Bijbel, Mattheüs 7: 17-19

Want elke boom wordt aan zijn eigen vrucht gekend. Want van dorens leest men geen vijgen, en van een braamstruik oogst men geen druif.
Bijbel, Lucas 6: 44


“Wie een boom plant, plant hoop”
- Lucy Larcom, leraar, dichter en schrijver

"Een zaadje verscholen in het hart van een appel is een onzichtbare boomgaard."
- Welsh spreekwoord

“Bomen ontmoeten elkaar niet, mensen wel.”
- Nederlands spreekwoord

“De appel valt niet ver van de boom.”
- Nederlands spreekwoord

“De beste tijd om een boom te planten is twintig jaar geleden. Het tweede beste moment is nu.”
- Chinees gezegde

“Scheppingsdaden zijn gewoonlijk voorbehouden aan goden en dichters, maar mensen kunnen die beperking omzeilen als ze weten hoe. Om een den te planten, hoef je god noch dichter te zijn; je hoeft alleen maar een schop te hebben. "
- Aldo Leopold, ecoloog

"De ware zin van het leven is om bomen te planten, waarvan je niet verwacht onder de schaduw te gaan zitten."
- Nelson Henderson, schrijver

“Daarom planten oude mannen jonge bomen, waarvan men in een ander tijdperk de vruchten zal plukken.”
- Sir John Davies, dichter


Love should be a tree whose roots are deep in the earth, but whose branches extend into heaven.

B. Russell





April 2024: Na mijn bezoek aan de oude Linde in Achterberg dook ik eens in de hele oude foto's. Een reis terug in de tijd: 
      
De oude Iep in Ruimzicht
 Doetinchem, zie  70 en de
Mullerstraat



Ik voor de oude Linde in Sambeek
Een andere linde in Mook. Die heeft maar 1 foto gekregen. Vond hem niet zo indrukwekkend

De TreurEs Oud Zevenaar

Groessen.

De Kroezeboom Ruurlo. Ik heb veel bezocht met mijn kever

En hier begon het :
de oude linde van Achterberg, bezocht opnieuw op 21 april 2024
Ik trof een heel andere linde aan.

 
Doetinchem. Aan de JF Kennedy laan stond een mooie beuk (en aan de overkant een Amerikaanse Eik) Helaas is de beuk gekapt en de Eik gekabelaard.


Inmiddels ook weggehaald.
Raar he





Gelukkig was ik niet de enige die het erg jammer vond.
Het was wel een schok dat het deze beuk was want ik had het idee dat het niet zo erg was. Ik was te laat
 


Eindelijk de grote en prachtige mammoetboom bezocht van Ellecom. Ik was blij dat ik hem nog kon vinden.En gelukkig nog altijd aanwezig; imposant en geweldig. Levensgoud.

 

Het lijkt me heel apart om een monumentale boom in je tuin te hebben, Dit is zo in Ruurlo en dit is ook in de Steeg. Een taxus. Hoe geweldig is dat.

een bomenschors moment

Leven als de bomen,
trouw en aardsgezind,
bij het water wonen,
leven van de wind.
Hemelhoog geloven,
leven uit één stuk,

ademnood te boven,
onverdeeld geluk.

Op 18 juni 2013, een stralende dinsdag waar het heerlijk tropisch weer werd ging ik voor één boom meer dan 2 uur rijden, Duitsland in. Borlinghausen in Willebadessen. Al een tijdje was de oude eik in mijn gedachten, ooit bezocht ongeveer 14 jaar geleden. Uiteindelijk besloot ik te gaan. Meer dan twee uur rijden om maar even bij de boom te zijn en dan weer terug. Soms moet je gewoon.

Oh wauw wat een boom. De zon scheen en het was zo warm en de zomer was daar zo aanwezig. Ik rook de zomer, de bloemen en de zon. Ik be leefde daar de zomer in alle facetten. De Eik was zo vriendelijk. Zo geweldig. De eik gaf me zo'n geweldige boost. Dagen later voelde ik dat gevoel nog. Wow, wat een speciaal bomenmoment. Het was echt zo gaaf...

Wat zou ik graag willen dat ik niet zo veraf woonde van deze eik want hij is echt fantastisch. Hoe graag had ik vaak bij de eik van Borlinghausen gezeten om zomaar te dromen of te schrijven  of de zomer beleven. Een super Boom Moment!


 

onder een oude plataan

een oude plataan
duizend slapen verder
op losliggend schors
ontwaken we onder
het bladerdak van
een oude plataan

een buigende tak
verwijst naar ons verblijf
vroege ochtendregen
brengt het blad in
glanzende pracht

traag pas jij je hand
op een blad
parels op je borst
soms is het verleden
ineens overal
duizend slapen verder

Schrijver: J.Bakx, 13 jul. 2019
Voor jaren was mijn kever mijn transportmiddel overal naar toe. Naar vrienden en op vakantie, dieren ophalen vanuit asiels maar natuurlijk ook de bomentoertjes.Op verschillende foto's zie je de oranje kever vaak op de achtergrond staan.

Inmiddels is de kever er niet meer en ik mis de auto ontzettend. Tuurlijk ging ik later met andere, vaak jongere voertuigen maar mijn kever Heartbeat was erg speciaal. Het was mijn Voertuig - naar - BomenMomenten!

   

 

De acacia bij Doorwerth was één der eerste bomen die ik bewust op de foto zette, toen nog een oud fototoestelletje met een fotorolletje. Het duurde minimaal een week voordat je het resultaat kon zien.

Het boek Monumentale bomen in Nederland van Gerrit de Graaf heb ik toen aangeschaft en ging mee met mijn bomenreizen. Inmiddels zie je gebruiksschade op het boek, inmiddels zonder kaft. Met wegenkaarten vond ik veel bomen en je ziet hier op mijn homepage verschillende bomen.

Met de tomtom en internet en digitale fotografie is het nog makkelijker geworden om van bomen te genieten...

  Mei 2017.
Voor de vierde keer naar D21. De Hunebedboom. Wat een speciale boom.
Het was koud onder de beuk. Ik was gekleed op de zomerdag maar ik rilde van de kou. Gezeten op de koude steen keek ik omhoog en zag de bladeren van de beuk. Ik voelde me verbonden met deze unieke reus en dacht aan mijn wens om hier eens met zonsopgang of ondergang een keer met mijn harp te spelen. Dat wordt nog heel speciaal, een gouden muziek moment vol magie.
 

 

Soms -wanneer je het minst verwacht- kom je een gigantisch mooi natuurlijk monument tegen.

Hier is duidelijk te zien hoe zwaar die storm in januari 2018 was.
Deze boom is echt letterlijk geknakt. Maar hoe mooi is een boom van binnen!

Deze foto's benaderen het niet eens.
De kleuren zijn zo levendig goud en mooi en bruin.

Ik stond even stil hoe mooi deze boom was en is en is geweest.


 

Geschreven door Regina

Het is zo lang geleden dat ik het Bosmannetje zag...Een uitstulpsel aan een beuk in Arnhem. Denk wel medio 2005... En steeds weer wanneer ik door de parken van Arnhem liep zocht ik op de verkeerde plek. Ik had namelijk het idee dat hij in park Sonsbeek woonde. Maar het blijkt Gulden Bodem te zijn, het park achter de Poortwachters. 

En eindelijk zag ik hem. Het regende en natgeregend zocht ik de lokatie op, dwalend door Gulden Bodem. 

Daar was ie... 

Maar het kleine bosmannetje is een grote jongen geworden! Toch is het hem. Een jonge prachtige beuk, gladder en groter. 

Wat je allemaal niet ziet als je in een boom zit. En ik kan dat weten want als een kat zit ik vaak in de boom. Natuurlijk is het heel makkelijk met zo'n lenig kattenlijf om je lekker te bewegen. Ik ben supersnel in een boom en van te voren weet ik of een tak mij houdt of niet. En mocht ik komen te vallen, dan is dat niet zo erg want een kat komt altijd op zijn pootjes terecht.

Ben ik in een ondeugende bui dan zoek ik een hoge boom uit die niet zo dicht begroeid is zodat ik goed zichtbaar kan zijn. Dan zoek ik een lekker plekje uit waar ik lekker naar beneden kan kijken en goed zichtbaar ben voor de mensen op de stoep en met mijn zieligste miauwtje duurt het niet lang voordat mensen omhoog kijken en mij ontdekken. En dan wachten hoelang het duurt voor de brandweer komt. Soms komt er iemand met een te klein laddertje proberen en zelfs ik zie dat het de onderste takken niet eens bereikt. Dan moet ik even in mijn pootje lachen.

Komt de grote rode auto dan klim ik meestal een verdieping hoger en miauw nog zieliger. De vrouwen op de grond slaan dan meestal hun handen voor de mond. Uiteindelijk komt er een brandweerman de boom in en dan wordt de timing belangrijker. Want net als de brandweerman bijna bij mij is dan span ik mijn spieren en spring naar de grond waar ik snel achter een huis gaat zitten en kijk naar die domme mensen. Daar heb ik altijd lang plezier van.

Maar soms zit ik verstopt in het bladerdek van bomen en geniet van de rust en van het leven in de boom. Soms komen er zelfs vogeltjes die behoorlijk schrikken als ze mij opmerken. Maar meestal doe ik dan niets. Iedere dag krijg ik lekkere kattenvoer van mijn bediende.

Soms zit ik lekker te genieten in de boom, slaap een beetje, geniet van het bomenleven en het feit dat ik van alles hoor en meekrijg maar dat de anderen niet weten dat ik daar ben. Dit zijn de stille gouden momenten.

De kunst is een plek te kiezen die bijna perfect is. De tak lig het lekkerst als het heerlijk breed is zonder zijtakken. Er mogen geen mieren lopen. Soms hebben ze behoorlijk veel te wandelen in zo'n boom maar ik begrijp ze dan ook niet. Hun hele leven zijn ze druk en druk en druk bezig met werken terwijl wij katten het relaxen geperfectioneerd hebben. Meestal dommel ik op een tak en geniet van de geluiden die van beneden komen, de mensen die praten en voorbij komen en helemaal geen idee hebben dat ik alles kan horen mocht ik dat willen. Ik geniet van de druppels op het blad als het regent want ik word toch niet nat. Ik geniet van het zonlight en schaduw spel. Ik geniet van de wind door de bladeren en het wiegelend bewegen van de boom. De tak die ik uitkies is glad zonder knoesten en heerlijk stevig en uitermate geschikt om te dromen en te dutten Dan is leven perfect.

Iedere kat heeft het recht om dit soort bomen te hebben. Iedere kat heeft het recht om dit soort leven te leiden. Dan is leven perfect. Want bomen zijn er voor katten. En katten zijn er voor de bomen.

 

 

Eindelijk, eindelijk stapte ik de auto uit en liep het bos in. Al weken geleden bedacht en nu deed ik het. Lekker het bos in. In de eerste paar minuten was ik nog vol van het werk; was dit goed? Had ik dat goed gedaan? Met mijn ogen gericht op het pad voor me zag ik niets. En eindelijk stopte ik even, zuchtte een paar keer diep en liep vastberaden naar een speciale boom. Ondertussen snoof ik de speciale bosgeur op en genoot van de bomen en het groen. Kijkend naar de lucht met de bladeren en de takken en een paar vogels (geloof mezen, maar het was te ver om ze te zien) zaten elkaar achterna van tak tot tak, van boom tot boom.

Onderweg begroette ik wat bekende bomen en wat leuke plekjes en twijfelde toch even of ik de goede pad had. Was ie zo begroeid inmiddels? Was ik er al zo lang niet geweest?

En daar stond ie nog altijd. De boom. Groots en zijn takken wijdverspreid. De andere bomen stonden wat meer op een afstand om "mijn" boom alle ruimte te geven.

"Hoi Boom!" begroette ik hem. (of was het een haar? Wat maakt het uit) "Dat is lang geleden. Sorry hoor maar ik was zo druk"

"Och" vond de boom. "Tijd is een relatief begrip"

"Nee hoor," vond ik. "Ieder dag en nacht heeft 24 uur en dat is weer onderverdeeld in minuten."

"mm," vond de boom. "mijn tijd is natuurlijk. Er is een tijd van groei en een tijd van regen en een tijd van de maan en de sterren, een tijd van bloei en van rust."

Ik dacht na en vond zijn tijd een stuk beter van de mijne. De mijne is onderverdeeld in slaap, in werk en een klein beetje in leuke vrienden en familie-uitjes. Maar eerlijk gezegd stond het leuke helemaal achteraan. De Moet! dingen stonden vooraan.

"Ja, Dat is waar. Jou tijd is een stuk leuker dan mijn tijd."

"Och" vond de boom. "Jullie mensen hebben haast. Neem de tijd! Natuurlijk tijd"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

DE BOOM

Allereerst was het huis er, opgetrokken van slechte bouwstenen maar toch goed gebouwd.  Anno 1933. Toen kwam ik ... een boom. 

Ik werd geplant door een heel klein meisje. Ik voelde dat mijn zaadje aarzelend een worteltje maakte en dat worteltje maakte meer worteltjes. Ik was zo kwetsbaar en teer. Eerst kwam er een groen puntje uit de grond en toen werd het een stengeltje. Mijn leven begon. Ik maakte twee kleine blaadjes en hele grote plannen voor later, als ik groot ben Soms keek het hele kleine meisje naar mij en ze was blij dat ik groeide. Ik kreeg wat water, vaak teveel zodat ik uren nat bleef maar dat overleefde ik. De grond nam vaak alle water weg. Buiten dat meisje zag ik een vader, een moeder, een babybroertje, een hond en een kat. Die moeder maakte een tuin waar ik aan de rand kwam te staan. De familie leefde hun leven en ik groeide, maakte meer bladeren, maakte mijn wortels groter en sterker en ging takken maken. Ik groeide voorspoedig. Soms wat het in de eerste herfst moeilijk maar ik had steun van het huis die de harde wind opving. Bovendien was ik  jong, sterk en buigzaam en dat haalde me door de gure winter heen. 

Ik groeide en keek over het landschap uit. Ik zag een weg in de verte. Aan die weg stond een rijtje huizen waar een groot wit huis, een hotel waar mensen kwamen en gingen, het meest opvallend was. Ik keek er vaak naar. Enkele honderden meters achter mij begon het bos. En tussen de weg en het bos lagen weilanden en grasvelden. 's Morgens, in de lente en de zomer haast nog eerder dan de zon kwamen de konijnen en reeën die graasden en speelden. Vooral de jonge dieren waren leuk om te zien. Ook in mij werd voor de voortplanting gezorgd. Een merelpaar bouwde een nest en vijf eieren werden gelegd. Moeder Merel broeide er enkele weken op en alle vijf kwamen uit. Toen brak een drukke tijd aan voor de ouders. Helaas viel een jong uit het nest. Het leefde nog toen de kat hem vond. De andere vier groeiden voorspoedig op en ik genoot van hun eerste vlieglessen.

Jaren ging voorbij. Ik zag dieren gaan en komen, soms jaloers dat ze zich konden verplaatsen maar ik stond diep geworteld in de grond en in het leven. Ik zag dingen gaan en ik zag dingen komen. Mensen wandelden vaak langs mij, vooral op een zondag, en ik zag de familie groter en ouder worden. De hond ging dood en werd begraven onder mijn bladerendak, waar hij vaak sliep toen hij nog leefde. Ik voel zijn botten nog. 

Mijn wortels raakten de kelder aan van het huis en aan het steen vond ik voedsel die ik doorgaf aan de bladeren. 's Winters verloor ik mijn bladeren en in de lente kreeg ik nieuwe. Echt heel groot werd ik niet, zo'n meter of 5, maar mijn wortels waren goed geworteld en ik had een leefden naast elkaar tot op een dag ik met verwondering de familie al hun huisraad in een busje deed. Het meisje nam nog met tranen op haar wangen afscheid en ik zag ze wegrijden en nooit meer terug komen. De oorlog kwam en ging. Bevrijding werd gevierd. Het huis was en bleef leeg. Een storm maakte enkele ramen kapot en liet de schutting omwaaien. De schutting waaide over de grasland en verdween uit mijn gezichtsveld. De eens zo keurige tuin werd een wildernis waar het onkruid won van de planten die de verstikkingsdood vonden. Een wortel brak door in de kelder van het huis. Leven wint altijd van de dood.  

Seizoenen kwamen en gingen. Ik werd kaal en kreeg weer bladeren. Ik hoorde in de nacht soms stropers die het op de konijnen en de reeën gemunt hadden. Ik hoopte dat ze er goed van af kwamen maar vaak zag ik als ze hun voedsel zochten dat sommige het niet gehaald hadden. Ook vanuit het bos klonk overdag soms het geschreeuw van de bomen boven de zaag uit. Dan bibberde ik over al mijn takken heen en hoopte dat de zachtere hand van Moeder Natuur zich over mij zal ontfermen.  

Toen ik enige jaren naast het lege huis had gewoond kwamen een stel mannen kijken naar het huis en ik kon zien dat er een beslissing werd genomen. Lang vroeg ik me af wat voor een beslissing genomen werd maar ik was het bijna vergeten toen een grote bulldozer en een vrachtwagen naar het huis toe ging en het huis sloopte. Ik wist dat ik toen alleen was, zonder de beschutting van het huis. Ook was ik bang dat ze mij zouden doden. Het was een klein huisje maar ze hadden er enkele dagen voor nodig om het klein te krijgen. Alles werd meegenomen en nu stond ik alleen in de vlakte met achter mij het bos, te ver weg om beschutting te hebben.  

Enkele jaren stond ik alleen in de grasvlakte. Mijn wortels ontwrichtte de kelder. Hoewel ik droge zomers meemaakten, vonden mijn wortels water genoeg om mij erdoor heen te slepen. Bovendien voelde ik me sterk en solide. In de jaren zestig luisterde ik aandachtig naar de langharige mensen die vaak onder mij zaten en die precies wisten te vertellen hoe hun wereld eruit moet zien en ik genoot van hun muziek. Ik zag liefdes opbloeien en sterven. In de jaren zeventig zag ik ze achter kinderwagens lopen op een zondag en hun werden de mensen die ze niet wilden zijn.  

Een boer kwam eens kijken over het land, ook bij mij en ik wist dat hij het land bezat. Eigenlijk is het land van iedereen maar mensen denken dat alles van hun is en zo ook het land die gedeeld werden door mij, het gras, konijnen en reeën, insecten en vogels. Nu was het weer van een boer. De boer inspecteerde elk stukje land en verdween. Na enkele maanden kwam hij terug met een grote ploeg en hij ploegde het land om zodat de grove zandkluiten bloot kwamen te liggen. Ook vlak bij mij werd goed geploegd waarbij enkele wortels van mij werden beschadigd. Ik zag het gras en het onkruid verdwijnen onder het zand. Na een week werd er weer geploegd waarbij bakstenen van het huis soms tevoorschijn kwamen. De ploeg ging vlak langs mij heen. De boer stopte daar en keek goed rond mij op de grond. Ik werd bang. Maar gelukkig klopte de boer op mijn stam en zei. "Jij blijft staan. Je bent gezond en mooi." Woorden kwam ik te kort om mijn geluk te beschrijven. Het geluk en goede voornemens, gericht aan de boer, bleven lang bij mij toen de boer weg was.  

Als een soort wachter sta ik nu jaar in en jaar uit midden in het veld tussen het maïs en de rogge. Iedere jaar verbaas ik me hoe snel de plantjes uit de grond schieten, veel sneller dan ik destijds. Hun leven is kort maar krachtig en goed geordend in nette rijen. Elke keer worden ze gezaaid en geoogst. Ze worden gevoed door de boer en de regen en de zonneschijn en door de lading mest die de boer talrijk gebruikt. Ze maken alleen de goede maanden mee waar de zon veel schijnt. Ik maak de herfst met zijn gure stormbuien mee en de winter die sneeuw brengt. Dan sta ik ook alleen, door iedereen verlaten, zelfs de boer.Soms zie ik mensen lopen de beschutting van het bos opzoekend. Soms zie ik een of twee meisjes met een hond lopen en tot mijn verbazing hoorde ik het ene meisje tegen de ander zeggen dat er eens een huis bij mij gestaan heeft en dat ik veel kon vertellen als ik kon praten. Het andere meisje die een prachtige stem heeft -ik luister er graag naar- vond dat er een verhaal moest worden geschreven. Ik zag het plannetje wortel schieten in dat andere meisje die enkele dagen later bij mij kwam en probeerde naar mij te luisteren om er een verhaal van te maken. Ik heb het verhaal gelezen en vond het goed maar te beknopt. Wil je meer weten of luisteren, luister dan naar mij. Mijn bladeren ruisen altijd en zelfs in de winter praat ik nog, zacht maar  hoorbaar voor iemand die wil luisteren en zijn of haar hart openstelt. En verder ben ik nog jong en sterk. Mijn levenssappen stromen goed. Ik bied bescherming aan mens en dier. En aan de planten. Ik doorsta stormen, onweersbuien, hagel en vorst, sneeuw en aan de ongenadige zon. Ik ben in evenwicht.Ik mijmer over het leven. Ik zie erg veel, meer dan mensen denken en ik zie dingen gaan en komen. Dingen veranderen. Ook ik zal eens gaan maar dan bied ik de grond goede grondstoffen aan en wordt opgenomen door de aarde die mij het leven geschonken heeft. Dan is de cirkel weer rond. Leven en laten leven. Liefde. Alles heeft een begin en alles heeft een einde. Ook dit verhaal.

 

Als een kind in
LuiLekkerBomenLand

Als kind kende ik deze boom al. En deze boom zag mij opgroeien van peuter naar volwassen vrouw. Hij zag meer van mij dan ik me realiseerde, maar dat besefte ik veel later pas.

Mijn jeugdverdriet, mijn kinderspel, de pijn van het opgroeien met vallen en weer opstaan…

Het is niet zo’n heel opvallende boom. Hij staat in een gewone straat in een tuin, in een buurt uit de jaren ‘70. De parkeerplaatsen in de straat zijn net te klein voor de auto’s van nu. De doorzonwoningen met 3 slaapkamers zijn heel normaal. Als je door die straat rijdt, kijk je niet op of om. Tuintjes met heideplanten, grasveldjes, bloeiende afrikaantjes en borderplantjes.

De jonge gezinnetjes van toen zijn inmiddels oude echtparen. De lege plekken die ontstaan door verhuizing of overlijden, worden weer opgevuld door jonge gezinnetjes.

Bijna in het midden staat “mijn” boom. In de winter zie je zijn takken. Mooi symmetrisch is de boom niet. Niet zijn schuld maar van de ‘eigenaren’ die wel eens een tak ondeskundig snoeiden, omdat hij anders zo bij de buren over het pad of over straat hing. De lente geeft een prachtig bloeiende boom.

 Als de bloesems gingen vallen, ging ik er altijd onder staan. Dan voelde ik me net een prinsesje, want het sneeuwde bloesems. De zomer zorgde voor bladeren en vaak nestelden er meesjes of andere vogels in. Een merel ging op de hoogste takken zitten en zong zijn lied.

De herfst liet de bladeren vallen en veel mensen in de straat mopperden dan over de rommel die de boom gaf. Maar de boom klaagde nooit over rondzwervende huisvuil dat eerst vaak uit de kapotgescheurde vuilniszakken en later naast de vaak overvolle kliko’s terechtkwam.

 In onze kinderjaren bonden wij een touw om zijn stam, zodat wij touwtje konden springen of gebruikten hem als aftikplaats als we verstoppetje speelden. En ik knikkerde er graag.

Hij had een glad plekje op de stam waar ik graag overheen wreef.

In mijn pubertijd wilde ik daar graag onder de boom zitten en nadenken over het leven en in mijn dagboek schrijven, maar ik deed dit nooit want vond het ook ‘stom’. Ik besteedde minder tijd aan mijn omgeving en meer aan mijzelf. De boom verdween naar de achtergrond terwijl ik eindelijk de wereld in ging. Andere school - studentenleven - op kamers. Ik keek nog wel naar de boom maar zag hem eigenlijk niet meer....

Vakanties naar zonnige oorden. Je leven inrichten.. vallen en weer opstaan. Soms maanden kwam ik niet bij de boom. En het leven bracht me naar een andere stad, een man, een huwelijk, een huis en een kind, een meisje dat veel op me lijkt. Maar (on) regelmatig liep ik met de wandelwagen langs de boom en onwillekeurig glimlachte ik altijd naar hem, want nu was ik groot en had de zorg voor een klein meisje. Herinneringen aan mijn jeugd verbonden mij met de boom.

Nog altijd waande ik me een prinsesje als ik -inmiddels moeder- door de neerdwarrelende bloesems liep. Ik streelde erover en voelde de zachtheid van de bloemen. Mijn dochter  -nu aan de hand- deelde mijn gevoel en samen waren we koningin en prinsesje.  Als het zonlicht door de roze bloesems schitterde als vloeibaar roze, ging er een geluksgevoel door mij heen. Ik keek naar mijn dochter en deelde even het tijdloze gevoel met haar. 

De jaren vielen weg als ik weer over die gladde plek wreef die nog altijd zo glad was als in mijn herinnering. Ik voelde iedere kerf, voelde iedere nerf weer. Ieder detail stond in mijn geheugen gegrift. Alles was goed. De boom veranderde in de jaargetijden maar bleef altijd hetzelfde.

Met mijn hoofd vol dagelijkse dingen stap ik bij mijn ouders uit om koffie te drinken en hun nieuwtjes aan te horen. Terwijl ik de auto afsluit, zie ik een leeg gat. Het dringt even niet tot mij door, totdat ik een schok krijg. De boom is weg! Ik geloof mijn ogen niet! Ik loop naar de op kniehoogte afgezaagde stam. Hij is weg! Omgezaagd! Hoe kan dat? Waarom? Ongelovig raak ik een scherpe splinter aan. Een paar weken terug had ik hem nog gezien en hij was helemaal niet ziek. Zat goed in ’t blad. Niks mis mee.

Verloren in herinneringen kniel ik bij de boom neer. Zie hem scherp op mijn netvlies zoals ie was in de lente, de zomer, de herfst en in de sneeuw. Wat zaagsel ligt nog in mijn oude knikkerpotje....

Ik kijk naar de afgebroken splinter, de rest van de stam en wat gouden hars, die gestold op de stam ligt. Ik zie de jaarringen en tel ze. De boom werd net zo oud als ik nu ben!

Op dat moment weet ik dat ik iets verloren heb. Het doet me pijn.

’t Gladde plekje op de stam; mijn jeugd en kinderlijke onschuld…. Geen roze bloesems meer. De boom van mijn verleden en waarom?

Waarom is de boom gekapt...?

 

 Eerder verschenen in (en speciaal geschreven voor) Even Bijbomen; de zomeruitgave van 2008

Nu Groen Natuurlijk